Η μονομερής ανακήρυξη ανεξαρτησίας νέων κρατών: Όλα αυτά τα χρόνια ακολουθήσαμε λάθος δρόμο

Του Δώρου Θεοδώρου
Παρακολουθώ με πολλή προσοχή τα σχετικά με τη δημιουργία νέων κρατών, καθώς και την αποδοχή τους ή όχι από τη διεθνή κοινότητα. Το συμπέρασμα είναι ότι τέτοια κράτη δημιουργούνται και γίνονται αποδεκτά από τη διεθνή κοινότητα μόνο στη βάση του διεθνούς δικαίου. Υπάρχει βέβαια και η στρατιωτική λύση σε τέτοια προβλήματα, λύση η οποία προβάλλεται συνήθως εκ των έξω, όπως η περίπτωση της πρώην Γιουγκοσλαβίας την οποία διέλυσαν διά της βίας το ΝΑΤΟ και η Ε.Ε. Ο παγκόσμιος συσχετισμός δυνάμεων σ΄αυτή την περίπτωση επέβαλε σταδιακά την αναγνώριση των αποσχισθέντων νέων κρατών παρά την έντονη αντίθεση της Σερβίας, της
Ρωσίας και άλλων χωρών. Στην περίπτωση της διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης τα κράτη που αποσχίσθηκαν το έκαναν κοινή συναινέσει με τη Ρωσία και έτσι δεν μπορούν να καταταχθούν στις περιπτώσεις μονομερούς ανακήρυξης ανεξαρτησίας (U.D.I.) Τέτοιες περιπτώσεις μονομερούς ανακήρυξης ανεξαρτησίας στην ιστορία των τελευταίων χρόνων υπήρξαν μόνο τέσσερις: Του ρατσιστικού καθεστώτος του Ίαν Σμιθ στη Ροδεσία (σημερινή Ζιμπάμπουε), του κατοχικού καθεστώτος στην κατεχόμενη Κύπρο (1983), του Ιρακινού Κουρδιστάν τον περασμένο μήνα και της Καταλονίας αυτό το μήνα. Στις δύο πρώτες περιπτώσεις η διεθνής κοινότητα καταδίκασε τα δύο U.D.I. με αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε. και ουδέποτε τα αναγνώρισε. Το πρώτο καθεστώς του Ίαν Σμιθ κατέρρευσε κάτω από το βάρος τόσο της αντίστασης της μαύρης πλειοψηφίας της Ροδεσίας, όσο και του αποκλεισμού που επιβλήθηκε στο παράνομο ρατσιστικό καθεστώς. Στην Κύπρο τριαντατέσσερα χρόνια μετά την ανακήρυξή του εξακολουθεί να επιβιώνει, δεν αποκλείεται δε όπως εξελίσσονται τα πράγματα να αποτελέσει την πρώτη εξαίρεση στον κανόνα της μη αναγνώρισης του U.D.I. Και οι δύο πρόσφατες κινήσεις U.D.I., στο Ιρακινό Κουρδιστάν και στην Καταλονία αντιμετωπίστηκαν από τη διεθνή κοινότητα, όχι απλά με επιφύλαξη αλλά ακόμα και με άρνηση. Ιδιαίτερα για το Κουρδιστάν που αποτελεί τη μόνη μεγάλη εθνότητα στον κόσμο (πάνω από 30 εκατ. κόσμος) που δεν απόκτησε ακόμα κρατική υπόσταση και που είχε μια τεράστια συνδρομή στην αντιμετώπιση του Ισλαμικού κράτους, τη στιγμή που τόσο στο Ιράκ όσο και στη Συρία οι κρατικές δυνάμεις φαινόντουσαν να καταρρέουν, ακόμα και για τους Κούρδους υπάρχει αρνητισμός για την αναγνώριση του δικού τους κράτους. Βλέπετε η περιοχή αυτή δεν είναι Γιουγκοσλαβία. Σ΄ό,τι αφορά την Καταλονία, δεν νομίζω ότι υπάρχει η παραμικρή περίπτωση αναγνώρισής της. Ας έρθουμε όμως στα δικά μας. Γιατί η μονομερής ανακήρυξη ανεξαρτησίας από την κατεχόμενη Κύπρο εξακολουθεί να επιβιώνει μέχρι σήμερα παρά την καταδίκη της από τα Η.Ε.; Διότι εμείς οι ίδιοι δώσαμε υπόσταση στο παράνομο καθεστώς, επαναρχίζοντας συνομιλίες με τον ηγέτη του παράνομου U.D.I. μετά τη μονομερή ανακήρυξή του. Όταν δε εμείς, οι άμεσα ενδιαφερόμενοι επιδεικνύουμε τέτοια ελαστική συμπεριφορά, γιατί οι τρίτοι να είναι πιο σκληροί από εμάς; Δεχτήκαμε να συζητούμε μαζί τους όχι στη βάση της κατάργησης της κατοχής, αλλά στη βάση της διευθέτησης του ζητήματος της διακυβέρνησης. Έτσι ενισχύσαμε ακόμα περισσότερο τη θέση τους ως οντότητας αναγνωρισμένης. Και παραγράψαμε την κατοχή και την Τουρκία. Αντί για εμπάργκο και αποκλεισμό εμείς δεχτήκαμε την απ΄ευθείας ενίσχυση και βοήθειά τους με την προϋπόθεση της δικής μας έγκρισης. Αν αυτό δεν είναι λάθος πρώτου μεγέθους τι άλλο μπορεί να είναι; Μαζί μ΄αυτό και οι κατευθείαν επαφές της Ε.Ε. με το κατοχικό καθεστώς για την εναρμόνισή του με το Ευρωπαϊκό κεκτημένο που εμείς και πάλιν τις δεχτήκαμε. Η σκόπιμη (ή όχι δεν έχει σημασία) αναβάθμιση του status του κατοχικού ηγέτη, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, με κοινές εμφανίσεις του Προέδρου μας με τον κατοχικό «Πρόεδρο». Η αναβίωση της πενταμερούς, που με τόση επιμονή ζητούσε η Τουρκία χωρίς τη συμμετοχή της Κυπριακής Δημοκρατίας, και Τα διάφορα διαπλεκόμενα συμφέροντα με κυρίαρχα τα Αμερικανο-Βρετανικά και τα Τουρκικά τα οποία ήθελαν και επιδίωκαν αυτή τη διχοτομική εξέλιξη και σαφώς τη στήριξαν με κάθε δυνατό τρόπο. Άν κάποιος εξετάσει προσεκτικά αφ΄ενός μεν τις δικές μας παραλείψεις, τα λάθη μας και τις όχι σπάνια βλακώδεις αποφάσεις και ενέργειές μας, θα διαπιστώσει χωρίς δυσκολία ότι αυτά ουσιαστικά συμβάδιζαν και ενίσχυαν τις επιδιώξεις των εχθρών μας. Αποκορύφωμα αυτής της πορείας μας ήταν τον Kραν Μοντάνα. Όπου ο Πρόεδρος μας υπέβαλε προτάσεις οι οποίες ουσιαστικά κατοχυρώνουν πλήρως, και νομιμοποιούν θα έλεγα, το παράνομο U.D.I. Απ’ εκεί και πέρα τα υπόλοιπα θα έρθουν μόνα τους. Νομιμοποίηση του παράνομου U.D.I. ως συνιστώντος κράτους της νέας κρατικής διάρθρωσης. Συνομοσπονδία δύο συνιστώντων κρατών όπου η ομοφωνία μεταξύ των δύο κοινοτήτων θα είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να λαμβάνονται αποφάσεις. Παράλυση του κεντρικού κράτους ή μετατροπή του σε προτεκτοράτο της Τουρκίας. Νομιμοποίηση των τετελεσμένων της κατοχής (νομιμοποιούνται η αρπαγή των ε/κ περιουσιών, ο εποικισμός, η κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και η παρουσία τουρκικών στρατευμάτων). Τι τεκμαίρεται απ΄όλα αυτά; Ότι ολ΄αυτά τα χρόνια ακολουθήσαμε λάθος δρόμο. Στην πραγματικότητα συνθηκολογήσαμε με τον κατακτητή. Αφεθήκαμε στην καλή του διάθεση. Η επίσημη πολιτική μας δεν ήταν η συνεχής καταγγελία τόσο της κατοχής όσο και του παράνομου μορφώματος στα κατεχόμενα, αλλά η προσπάθειά μας (όπως έλεγε και ο γ.γ. του ΑΚΕΛ) να πείσουμε την Τουρκία. Το δυστύχημα είναι ότι οι δυο πολιτικές δυνάμεις της λογικής του γ.γ. του ΑΚΕΛ, που και οι δυο μετέβησαν στα Σούσα με τον ίδιο σκοπό, κυβερνούν τον τόπο για πολλά χρόνια: Πέντε ο Βασιλείου και δέκα ο Κληρίδης, και άλλα δέκα Χριστόφιας και Αναστασιάδης, σύνολο εικοσιπέντε. Δηλαδή μετά το 1983, από τα τριαντατέσσερα χρόνια που πέρασαν οι πολιτικές δυνάμεις που «προσπαθούν να πείσουν την Τουρκία» κυβέρνησαν τα εικοσιπέντε. Και τις πταίει; Λοιπόν; Πρώην Υπουργός Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης της Κύπρου

Πηγή: Η μονομερής ανακήρυξη ανεξαρτησίας νέων κρατών: Όλα αυτά τα χρόνια ακολουθήσαμε λάθος δρόμο http://mignatiou.com/2017/10/i-monomeris-anakirixi-anexartisias-neon-kraton-ola-afta-ta-chronia-akolouthisame-lathos-dromo/